Engeland onderzeil: Vissersschepen en portretfotos

Dagverslag

01 - 08 - 2014

17.10

Tijdens mijn avondrondje door Oostende kwam ik gisteren twee Fransen jongens tegen. Ze waren neergestreken op de bankjes bij de kunstwerken op de boulevard van Oostende. Naast hen was een krat bier genesteld en na een korte introductie in mijn beste Frans besloten we om samen maar wat biertjes te drinken. De jongens waren goed dronken en besloten mij van alles te vertellen over de mensen die, blijkbaar, sex hebben op het strand. Het schijnt een veel voorkomende bezigheid te zijn hier in Oostende, maar het kan ook aan mijn gebrekkige Franse vocabulaire hebben gelegen. Vandaag blijven we ook in Oostende. De wind is niet gunstig om verder te varen, er is weinig tot geen wind. Voor morgen is er ook geen wind voorspeld maar wel de eerste regen van de vakantie. Het plan is om morgen op de motor verder te varen naar Dunkerque. Op zondag steken we dan vanaf daar over naar Dover.

Het is zeker geen straf om nog even in Oostende te vertoeven. De sfeer is hier geweldig en er lopen allerlei aparte en interessante figuren door deze stad. Rond 9 uur in de ochtend worden Patrick en ik wakker. Tijdens het ontbijt deden we lekker rustig aan en daarna begon onze missie; een Engelse gastvlag vinden in één van de nautische winkels. De zoektocht lijd ons naar de binnenstad van Oostende, het is druk, gezellig en aan nautische winkels geen tekort. Helaas vinden we geen nautische winkel die een Engelse gastvlag verkoopt, iets wat mij tot op de dag van vandaag verbaast. We besluiten de stad verder te verkennen.

Pontje Oostende. Bron kustvaartforum.com

Oostende heeft ook een minder toeristisch gedeelte; Oosteroever. Dit is enkel te bereiken via een pontje naast de visafslag. Het kanaal en de haveningang scheiden Oosteroever van de rest van Oostende. Het pontje is gratis, dus waarom niet? Binnen 5 minuten staan we aan de overkant en nadat we Fort Napoleon gepasseerd zijn houdt het toerisme wel echt op.

Vol bewondering staan we te kijken naar de vissersboten die hier in het kanaal liggen. Oude netten, halve jerrycans, lege visbakken en kleurrijke boeien sieren de kade. Als kers op de taart zijn de vissersschepen precies zoals ik ze herken uit films zoals "The Perfect Storm". De Schepen zijn helemaal van staal gemaakt. Sommige plekken zijn stevig aan het roesten, en niet al te schoon vullen ze de baai. Een man in overal rookt zijn pijp terwijl hij met een tuinslang één van de vissersboten schoonspuit. Hij ziet ons kijken en begroet ons door zijn hand op te steken. We zwaaien terug. Een oude extra afgetrapte boot staat op de kade. "Kopen?" vraagt Patrick, half in zichzelf en half tegen mij. We lopen verder en er is geen winkel meer te bekennen. Wel vinden we een terras gelegen aan de visserskade, en het besluit voor lunch is snel gemaakt. Er word een garnalen salade gebracht voor Patrick en een gerookte zalm salade voor mij. Dit gaat gepaard met een portie friet en een fles rosé.

Hier in Oostende hebben we het goeie leven te pakken. We raken in gesprek met een jong stelletje dat naast ons zit. Ze blijken om de hoek te wonen. Ook blijken ze zowel te zeilen als te longboarden, en er volgt een lang gesprek over de zeil geschiedenis van Oostende en de mooie longboard plekken in de buurt. Ik begin steeds meer spijt te krijgen van het feit dat ik mijn longboard thuis heb gelaten. Even later verteld de man, die Joris bleek te heten, dat zijn broer op dit moment solo om de wereld zeilt. Bij elkaar is hij drie jaar onderweg en hij bevind zich nu in de buurt van de Caribbean. Joris heeft zelf alle kusten bevaren van Nederland tot Spanje en door naar Engeland. Het schijnt dat je hier een soort professionele zeescouting hebt waarmee je zulke reizen kan maken. Geweldig! Uiteindelijk wijst hij ons naar een winkel waar we een Engelse gastvlag kunnen kopen.

Visafslag Oostende. Foto door Bertw. Bron zoom.nl

Onze missie is geslaagd en tevreden lopen we terug naar de visafslag. We lopen door een grote loods die deel uit blijkt te maken van de visafslag. Boven ons hangen zwart-wit portret foto's van de vissers. Door de zon ingekrompen ogen kijken ons aan vanaf de dakrand van de loods. Ogen met oneindige rimpels, door de zeelucht geharde gezichten en stevige baarden typeren de portretten. Op de muur hangt een tekst die mij tot de dag vandaag diep raakt. Helaas heb ik de auteur niet kunnen achterhalen.

"De toerist staart naar het water
draait zich om en gaat naar huis
ik sta daar maar ga niet,
het water trekt aan mijn arm.
Niet eens een mistrais,
maar echte liefde."

Terwijl we even later staan te wachten op het pontje komt er een meisje aan met een bal. Het duurt niet langer dan twee minuten of de bal ligt al in het water. Patrick en ik klimmen over de omheining om te zien hoe erg de schade is, hoe ver is de bal? Hij blijkt op armafstand te drijven, als je eerst twee meter naar beneden klimt langs de stijger. Patrick kijkt me uitdagend aan, en even later wordt een heel blij meisje herenigd met haar bal. De vader bedankt ons en ook het meisje zegt heel verlegen "Dank u".

Als we terug komen op de boot is het druk. Mensen komen de haven binnengevaren na een dag op het water. Het water staat hoog en de havenmeester racet in een Zodiac bootje heen en weer door de havenmond om iedereen te coördineren. Misschien moet ik toch maar eens na gaan denken om havenmeester te worden, het ziet eruit alsof hij erg veel plezier heeft in zijn beroep. Dan kijkt Patrick me weer uitdagend aan. Er moet een lijntje omhoog de mast de in om onze nieuwe gastvlag te kunnen heizen. Weer even later bevind ik me ergens op 1/3 van de mast en terwijl ik me met één hand vasthoud probeer ik met de andere hand een lijntje door een klein oogje te krijgen. Na een korte zweetsessie in de mast laat ik mezelf weer naar beneden glijden, alweer een geslaagde missie! Vandaag mag officieel in de boeken als klimdag.

Ondertussen heeft onze buurman aan stuur een gesprek aangeknoopt met Patrick over zijn aangepaste SuperSmoker. Geïnteresseerd luister ik mee naar hoe hij de weerstandjes heeft vervangen voor meer rook. Zelf soldeer ik kleine versterkers in elkaar voor persoonlijk gebruik dus dit onderwerp trekt gelijk mijn aandacht. Ik meng me actief in het gesprek en het duurt niet lang of we hebben het over de meest uiteenlopende onderwerpen in de "doe het zelf" wereld. Later op de avond besluiten ik en Patrick het Oostende avontuur af te sluiten met onze favoriete bezigheid; mensen kijken. Daar is dan ook geen betere avond voor dan zaterdagavond, de boulevard vult zich met het meest uiteenlopende, dronken zooitje mensen. Een waar feest voor het oog. Tevreden zwijgen we beide terwijl we voor onbepaalde tijd dit tafereel in ons opnemen.
Zo valt de avond op onze tweede dag in Oostende.

Klik hier voor het vorige dagverslag.

Kinderen opleiden als computers

Nederland en zijn scholing, een onderwerp waar ik me graag over uit laat. Ook een moeilijk onderwerp, juist in Nederland. De kritiek op ons huidige systeem wordt vaak als ondankbaar beschouwd. Toch is er zoveel ruimte voor verbetering. En dan niet eens alleen in Nederland. In dit stuk zal ik me wel focussen op Nederland, dat is waar ik kennis van heb. Ik kan het niet hebben over systemen van andere landen, daar weet ik te weinig over. Dit is iets waar ik me in de toekomst zeker wel aan ga wagen, het zal ook een vraag zijn waarop ik het antwoord zoek als ik ga reizen. Graag verwijs ik u door naar mijn ideeën disclaimer als u zich niet kan vinden in dit stuk. Maar laten we even bij het begin beginnen, een paar termen en vergelijkingen duidelijk maken, voor ik mijn eigen gedachtengoed loslaat.

Bron: http://www.techhive.com

Vanuit filosofisch oogpunt is er veel debat over wat een computer en een menselijk brein in verschil hebben. Er is veel voor te zeggen dat het uit verschillende materialen bestaat en dat daardoor er een verschil is tussen een menselijk brein en een computer. Maar dit is een fysieke benadering. Ja, een computer heeft een andere samenstelling dan ons brein. Maar het brein van een octopus heeft ook een andere samenstelling dan ons brein, andere chemische processen. Dus is het brein van een octopus geen brein? Nee, als we ons brein als het voorbeeld van een fysiek brein beschouwen heeft de octopus geen brein.

Laat ik mezelf verduidelijken met een voorbeeld. We nemen pijn, wat is de definitie van pijn? Je zou kunnen zeggen dat er chemische processen zijn in ons hoofd die we kunnen koppelen aan het moment dat wij pijn ervaren. Onze reactie; we deinzen terug want we moeten willen geen pijn voelen. Het verteld ons dat het geen slim idee is om bijvoorbeeld een gloeiend hete staaf van ijzer vast te pakken. Maar om dan weer terug te gaan naar de octopus, deze heeft een ander chemisch proces voor het signaleren van zijn pijn. Als je hem brand met een heet voorwerp deinst hij ook terug. Het chemische proces is anders maar hij deinst wel terug. Heeft hij pijn als we de fysieke processen vergelijken? Nee.

Deze benadering is bekend als de identiteit theorie. Hij gaat uit van het feit dat als twee wezens de zelfde gemoedstoestand hebben ze ook de zelfde fysieke processen daarvoor moeten hebben in het lichaam. In 1967 verscheen er echter een filosoof op het toneel genaamd; Hilary Putman. Zij schreef in dit jaar een artikel over een nieuwe theorie; de functionele benadering.

"Are thinking and referring identical with computational states of the brain?" Hilary Putman.
De functionele benadering definieert pijn niet aan de hand van fysieke processen. Het probeert pijn te definiëren aan de hand van de vragen; wat is de uitwerking van het proces en waarom vind het proces plaats? Met dit in ons achterhoofd gaan we verder. Pijn beschermt ons tegen een heel aantal dingen die ons schade kunnen toedienen, dat is ook zo bij een octopus. Hij heeft een ander chemisch proces maar hij deinst wel terug omdat hij gesignaleerd krijgt dat het schade toedient als hij te lang in aanraking is met iets dat heel heet is. Hij krijgt een signaal wat hem terug laat deinzen. Dus de octopus heeft pijn. Merk wel op dat pijn natuurlijk voor alles vervangen kan worden; angst, agressie, honger, vermoeidheid etcetera.

Nu kijken we verder met deze functionele benadering. Wat is dan het verschil tussen een computer en ons brein? Want zoals we net hebben bekeken; ze bestaan uit andere materialen maar dat is niet de enige manier om een brein en computer uit elkaar te houden. Immers kunnen ze uit verschillende materialen bestaan, als ze maar de zelfde functie hebben. En dat hebben ze abstract en in feite; er is een input en een output. Daartussen zit het brein of de computer en die gaat aan de gang met wat er zich bij de input aandient en geeft het antwoord uit de bij output. Bijvoorbeeld; het ene mens vraagt het andere mens iets, hij hoort de vraag, de hersenen gaan hiermee aan de gang en er komt een antwoord uit. Wat is 8+2? 10. Dat is hetzelfde als met een computer. Hij krijgt een vraag via de input, gaat daarmee aan de gang en er komt een antwoord uit. Wat is 8+2? 10. De functie is hetzelfde. Een brein en een computer bestaan uit totaal andere materialen maar als je het functioneel bekijkt doen ze hetzelfde. Denkt een computer dan? Als dat is gebaseerd op antwoorden geven op vraagstukken kan je zeggen dat een computer denkt. Maar we zijn het er tegenwoordig over eens dat een computer geen gedachten heeft. Oké, dus ook de functionele benadering geeft niet altijd een gewenst antwoord.

Hoe kunnen we dan het verschil weten tussen een computer en een brein? Wanneer kunnen we zeggen dat een computer denkt? Dat een computer een gedachtengang heeft? Dit is opnieuw een vraagstuk waar veel filosofen al erg lang mee bezig, er zijn veel vragen en argumenten neergezet die ik hier niet allemaal ga behandelen. Een leuke om op te zoeken is de "Turing test", deze is bedacht door Alan Turing (1912 -1943). Een andere test is de "Chinese Room" bedacht door John Searle in 1980. Deze gaat als volgt: Je zit in een kamer met een input en output, via de input komen Chinese symbolen binnen en in een boek zoek je het corresponderen symbool op en je geeft dat door aan de output. Doe dit juist en de persoon die de input en output afleest denkt dat je Chinese symbolen kent. Maar is dat wel zo? Je zoekt ze immers gewoon op in een boek en geeft het antwoord door. Dit is wat een computer in feite doet. Het is ook wel bekent als de syntax eigenschap.

De computer denkt niet na. Hij zoekt een antwoord op. Wij mensen hebben nog een andere eigenschap. De zogenaamde semantische eigenschap. Wij associeren van alles bij de input die we krijgen. Waar staat de input voor? Wat is het beeld bij de input? Welk gevoel word hier aan gekoppeld? Wat betekend het? Dit zijn vragen die niet bij de computer opkomen. Jij vraagt, hij zoekt en antwoord. De mengeling van syntax en semantische eigenschappen is wat onze gedachten definieert. Het is wat ons zogezegd creatief maakt. Het is wat ons "out of the box" laat denken. Deze eigenschap is iets wat tot nu toe niet aan te leren is aan een computer. Deze verschillende lagen van vragen die wij associëren bij een input maakt dat wij een gedachtengang hebben. Ook wel een complex functionalistisch systeem.

Dit zijn allemaal ideeën, vragen en feiten waar menig filosoof zich over heeft gebogen. Het is ook een goed uitgangspunt om te kijken waar we verschillen van een computer. De verschillen zijn er maar hoe definiëren we die? Dat brengt mij bij het geen waar ik het over wil hebben. Als we ervan uitgaan dat het verschil tussen een computer en een menselijk brein is dat wij ons creatief kunnen wanen en "out of the box" kunnen denken, zouden we daar dan niet in moeten investeren?

Voor mijzelf weet ik het antwoord al; ik zou heel graag zien dat juist in deze kwaliteiten, creativiteit en nieuwe manieren van denken, werd geïnvesteerd. Maar dat gebeurd niet. Ik verwijs graag even kort door naar een filmpje genaamd: Changing Education Paradigms. Dit filmpje heeft als onderwerp hoe wij onze schoolsystemen hanteren. Het is in het Engels maar relateert zich zeer goed naar het Nederlands schoolsysteem. Hierin worden allerlei punten aangehaald die de moeite waard zijn en waar ik mij waarschijnlijk nog wel over ga uit laten in de toekomst. Maar voor nu gaat het mij om het punt dat gemaakt wordt vanaf 7:40. Hier wordt een onderzoek aangehaald over "divergent thinking". Uit dit onderzoek blijkt dat kinderen rond de leeftijd van zes tot zeven jaar heel hoog scoren in divergent thinking. 98% van de kinderen kon beschouwd worden als een genie op dit gebied van denken. Een paar jaar later scoort nog maar 50% het genie niveau. Een paar jaar later is het percentage nog lager. De hoofdreden die wordt aangehaald is dat deze kinderen onderwijs hebben gehad.

"Every child is an artist, the problem is staying an artist when you grow up" Pablo Picasso.

Bron: http://www.ideachampions.com/

Het punt dat hier gemaakt wordt is dat van "divergent thinking". Makkelijk vertaald naar het Nederlands geeft dat; uiteenlopend denken. Het is, zoals ook beschreven in het filmpje, essentieel voor creativiteit. Zoals ook gezegd; op het moment pakken we juist deze manier van denken af van kinderen. En dat gebeurd al vanaf jonge leeftijd en voornamelijk door het onderwijs wat we ze geven. Kinderen wordt vanaf hun eerste jaren op school al verteld hoe het wel en hoe het niet moet, wat wel en wat niet kan. Of misschien beter; wat wel en niet geaccepteerd is door de volwassenen. En dit is precies het punt wat ik graag wil maken. Wij zijn kinderen aan het opleiding die denken zoals computers. We leren ze al jong aan dat er maar één antwoord mogelijk is. "

Dus vanaf de jonge leeftijd wordt het uiteenlopend denken afgenomen, hoe zit dit dan later? Er wordt vrolijk op voortgeborduurd. De lijstjes met Franse en Duitse woordjes worden in het hoofd gestampt om op de toets de juiste output te kunnen geven op de juiste input. Komt dit plaatje je bekend voor? Waarschijnlijk wel, dit is het levende voorbeeld van de "Chinese Room". Sommige komen een heel eind in het spelletje, ze hebben het geluk goed te kunnen stampen en in hun werkgeheugen genoeg plaats te hebben voor een hele lijst met woordjes. Sommige leggen zich erbij neer dat ze nou eenmaal uren en uren zullen moeten stampen om de stof voor het betreffende vak binnen te krijgen. Vaak om het vervolgens weer te vergeten binnen een maand. Maar dit zijn wel de mensen die daarvoor worden beloond in ons huidige systeem, het zijn de mensen die gaan studeren en later hopen dat ze met al die moeite een goede baan zullen vinden. Ons huidige systeem is gebaseerd op het opleidingen van latere professoren in een universitaire studie. Deze mensen hebben we zeker nodig maar het is niet het enige soort mens op aarde. Waarom is ons onderwijs systeem dan wel gebaseerd op dit soort leerling? Waarom is er niet meer vrijheid voor andere soorten leerlingen? Laat ik wel stellen dat ik blij ben voor de mensen die het goed doen in dit systeem, ik vind het knap en heb er zonder meer respect voor. Ik heb veel vrienden die ik bewonder voor hun doorzettingsvermogen en discipline op zulke momenten, ik kan het in elk geval niet.

Dan zijn we nu aanbeland bij de grote grap van ons schoolsysteem. Het werkt niet zo. Wij mensen zijn niet bedoeld om te leren zoals computers. Sommige komen, zoals gezegd, een heel eind, maar is dit wel zo goed? Persoonlijk heb ik heel veel problemen met gewoon informatie accepteren, lijstjes met woorden, formules met natuurkunde, systemen met scheikunde en verhaaltjes met geschiedenis. Maar wel onthouden hé! Want onthoud je niet genoeg dan zak je een niveau. En precies deze instelling is wat de creativiteit, leergierigheid en het enthousiasme verwijderd uit het leerproces. Leren kan niet altijd leuk zijn maar als je de vooruitgang merkt geeft dat toch voldoening. Nu word niet zozeer vooruitgang beloond maar eerder de periodieke opname van informatie die later weer vergeten wordt. Als de informatie weer verloren gaat noem ik het geen vooruitgang. Hoeveel mensen hebben 4 tot 6 jaar lang Frans gehad op school en spreken geen vloeiende zin Frans?

Maar wat dan? Hoe kan het beter? De opties zijn er en bieden eindeloos plezier. Recent ben ik begonnen met "leren over leren". Zowel op het gebied van taal als op elk ander academisch gebied ben ik me gaan verdiepen in hoe een mens deze stof het beste in zich opneemt. De uitkomsten zijn geweldig. Het mensenlijk brein heeft zoveel plaats voor informatie die altijd daar zal blijven, mits deze goed is aangeleerd en voortdurend wordt bijgespijkerd en geoefend. Wat betreft talen kan ik iedereen het boek "Fluent in 3 MONTHS" van Benny Lewis aanbevelen. Hierin staan allerlei geweldig handige manieren om jezelf een taal aan te leren op de manier zoals onze hersenen die graag accepteren.

Bron: http://quantumleapalchemy.com/

Via Coursera (een site voor Massive Online Open Courses) ben ik ook bezig met "Learning How To Learn" aangeboden door de University of California, San Diago. Hierin worden een aantal technieken uitgelegd waarmee je informatie op een efficiënte manier in je op kan nemen. Hoe het mogelijk wordt om die lijstjes wel in je hoofd te krijgen. Een korte lezing van de mentor die deze course geeft is hier te vinden: Barbara Oakley - Learning how to Learn. Nu komt de paradox om de hoek kijken; voor bijna alle technieken die worden behandeld in Learning how to Learn heeft het een groot voordeel als je creatief bent. Of in elk geval buiten de gemiddelde lijntjes kan denken. Zo wordt er een mooi onderscheid gemaakt tussen de zogenaamde "Zombie mode" en de actieve leerhouding waarin constant van alles moet worden geassocieerd met eigen ervaringen om ze goed in het systeem te krijgen. De eigen ervaringen worden vaak tegengehouden door het ingekaderde vakje wat we hebben aangeleerd in het schoolsysteem. Bijt dat zichzelf even in de staart of niet?

Het zou goed zijn als kinderen meer de ruimte kregen om alle antwoorden te geven die ze maar willen. Voor een kind is een antwoord niet fout, alleen een andere manier van een antwoord benaderen. Voor ons volwassenen is het antwoord fout, we zien de cijfers als dalen voordat het kind op school zit en beginnen gelijk met het aanleren van de "juiste" antwoorden. Hiermee ontnemen we kinderen ook het plezier in leren. En juist dat plezier in leren, juist dat is wat leren mogelijk maakt voor kinderen en later ook voor volwassenen. Het plezier van merken dat je informatie oppakt, en dat niet alleen, je kan er zelf ook nog echt mee aan de gang, beredeneren, bekijken en concluderen, wat een feest! Leren is ook ontdekken, maar ik weet zeker dat je dat niet verkocht krijgt aan 99% van de leerlingen die nu op de middelbare school zitten.

Dan zijn er veel mensen die zeggen dat het zo hoort; dit is de manier zoals is gegaan en zou moeten gaan. En nee. Gewoon echt niet. Kinderen en later ook volwassenen lijden hieronder, blijven vastzitten in allerlei aangeleerde methode en paradoxen. Volwassenen denken dat dit de manier is en mede daarom stopt hun eigen leren ook vanaf een bepaalde leeftijd. Maar niemand is te oud om te leren, niemand is te oud om het plezier van leren te zien en te ervaren. Iedereen kan altijd leren.

"Whether you think you can, or you think you can't - you're right" Henry Ford.
We moeten af van alle aangeleerde systemen, regels voor wanneer leren het beste gaat, labelen op leeftijd, het stampen van woorden en informatie, het voortdurend toetsen, ontnemen van de creativiteit, ontnemen van het plezier, ontnemen van het ontdekken. We moeten stoppen met kinderen, jongvolwassenen en later volwassenen behandelen alsof hun brein een computer is. We moeten het hele schoolsysteem eens flink overhoop gooien en nieuwe manieren zoeken van onderwijs. Ik durf met zekerheid te zeggen dat er heel veel mensen baat zouden hebben bij een andere manier van leren, een andere manier van onderwijs. Het plezier zou weer terug mogen komen en daarmee zullen nieuwe "genieën" opstaan. Elk mens dat wij als geniaal beschouwen en beschouwde had deze vorm van creativiteit, van "out of the box" denken. Waarom is dit dan wat wij als allereerste afpakken?

Het zou op school een vak moeten zijn hoe je moet leren. Of beter gezegd hoe je kan leren, dit is voor ieder mens namelijk anders. Sommige mensen kunnen wel leren door te stampen, hoewel ik me afvraag hoe lang dit in je systeem blijft, andere mensen hebben andere methoden nodig. Goede voorbeelden van andere methoden zijn "spacial repetition", "memory palace" en leren in de praktijk. Ons huidige schoolsysteem is gebaseerd op één soort leerling en dat is niet eerlijk. Het is zelfs kwalijk te noemen als je het mij vraagt. Ik heb vaak genoeg gehoord van mijn ouders dat je op de middelbare school gewoon "even door de zure appel heen moet bijten en moet stampen". Maar dit hoeft niet op deze manier, dit is zoals wij het systeem maken. Dat kunnen we net zo goed veranderen.

Zomaar het hele schoolsysteem veranderen is een hele radicale verandering en ik zou niet willen zeggen dat dit de juiste manier is. Wat ik wel graag zou willen zien is dat er meer geëxperimenteerd wordt met andere vormen van leer en onderwijs modellen. Juist in Nederland, waar we zo trots zijn op onze onderwijsstaat, zou het belang van experimenteren met andere onderwijs modellen hoog in het vaandel moeten staan. Op deze manier blijf je ook vooruit kijken en je aanpassen aan de veranderende generaties.

Wil jij ook weer plezier vinden in het leren? Pak eens een online course in wat jij leuk vind op bijvoorbeeld Coursera. Verdiep je in wat leren voor jou inhoud, hoe jij het beste leert, stap af van de gebaande paden en laat je vooral door niemand zeggen dat je ideeën dom zijn. De mensen die dat zeggen zijn zelf te stom om verder te kijken dan wat zij voorgeschoteld hebben gekregen.

"Creativity is intelligence having fun" Albert Einstein.

Engeland onderzeil: Oostende

Dagverslag 

31 - 07 - 2014

Tijd:             15.30

Als je graag alleen bent leer je snel dat als je maar lang genoeg blijft lopen je vanzelf alleen bent. In Oostende bleek dat niet het geval te zijn. Twee uur lopen, twee stranden, 100 winkels en twee parken verder besluit ik te gaan zitten in het derde park wat ik tegenkom. Ik ben niet alleen maar dat is niet erg. Languit lig ik in het gras. Voor mij strekt zich een grote vijver waarin Franse jongeren aan het kanoën zijn. Het gaat niet heel best, de helft staat op de kant om op te drogen terwijl de andere helft probeert de kano's zo om te kieperen dat het water wat er in staat eruit gaat. Wel een leuk gezicht.

Om de stroom vanaf de Westerschelde mee te hebben zijn we om 8 uur 's ochtends vertrokken vanuit Breskens. Met de kust bak varen we naar het zuiden. Er staat een kleine 9 knopen wind, in combinatie met de stroom mee en twee fanatieke zeilers houden we een gemiddelde snelheid van 7,5 knopen met periodes van 9. Als ik toevallig weer even op de snelheidsmeter kijk zie ik een 9,4 knopen voorbijkomen. "PATRICK!! 9,4!!" Roep ik. Er gaat een duim omhoog vanuit de kajuit en twee seconden later wordt die gevolgd door een tevreden kijkende Patrick.

Hoog aan de wind, schuin tegen de wind in, klieven we door de golven. Aan bak strekt de kust zich steeds verder uit. We passeren Zierikzee, dat zich schilderachtig aftekent op de kustlijn. De omlijning van dit schilderij zijn de zwarte randen van verschillende flatgebouwen. Vele zouden de flatgebouwen horizon vervuiling noemen, maar ik vind dat ze wat toevoegen. Ze hebben iets "mensachtigs", of dat een goed gegeven is laat ik maar in het midden. Het heeft in elk geval wel wat. Al snel komt Oostende ook in zicht. Weer gestileerd door flatgebouwen waarvan één bijna een kwart hoger dan de rest. We hebben een mooie, snelle tocht achter de rug als we om 12 uur 's middags aankomen in de haven van Oostende.

Straten van Oostende - Bron Google

Het is hier anders dan ik gewend ben. De straten van Oostende zijn behoorlijk druk. Verschillende nationaliteiten wisselen elkaar met een hoog tempo af. Eerst begroet je een Duitser, dan twee Franse meisjes, vervolgens opeens een Nederlanders gezin met twee blonde kinderen, nog een Duitser en de volgende is weer een Engelsman. En we sluiten af met een Belg. Naast de haven is een lange boulevard met volle terrassen en volle stranden. Het bruist en het leeft. Overal is verse vis te koop. Onze haven ligt precies naast de visafslag. Kleine vissersbootjes, en dan bedoel ik echt klein, rond de 8 meter, komen hier de hele dag binnen met vers gevangen vis. De vrouwen staan op de markt van de visafslag, nemen de vis in, halen snel de ingewanden eruit, leggen ze tussen het ijs in de verkoop bakken en voordat er twee uur verstreken zijn is dezelfde vis verkocht. Geweldig!

Standbeeld Oostende - Bron Google

Na de gebruikelijke aankomst borrel en een flesje rosé meld ik ons aan bij de havenmeester. Patrick gaat voor de hangmat en vanavond eten we pasta á la Thijs. Maar eerst even de benen strekken en kijken waar alle wegen uitkomen hier in Oostende. Uiteindelijk blijken de wegen in elk geval niet naar een rustig plekje te lopen. Winkelstraten met tussendoor een woonwijk wisselen elkaar af, nog meer terrassen en braderieën. Op de boulevard staan verschillende kunstwerken. Eén daarvan is het standbeeld op de foto rechts. Voor mij als zeiler heeft dit beeld iets speciaals. Aan de ene kant, trots en hoog, de zeeman die uitkijkt naar waar hij het liefst is, de zee. Aan de andere kant de laagstaande zeeman die treurt om de verliezen, zijn hoofd naar beneden. Na alles in me op te hebben genomen eindig ik languit op het gras en aanschouw de klunzigen kanoërs.

Kunstwerken Oostende - Bron Google

Later op de dag blijken onze buren aan bak en stuurboord elkaar te kennen van eerdere zeilreizen. We winnen wat informatie in over mooie plekken in Engeland, want ervaringen van mensen zijn altijd beter dan gewoon klakkeloos de pilot volgen. Voor de niet zeilers; een pilot is een boek waar in principe alle belangrijke informatie instaat over het vaarwater waar je je bevindt. We krijgen het advies om niet altijd de eerste de beste haven binnen te lopen maar eerder te zoeken naar kleine drijvende steigertjes die te vinden zijn in de getijden rivieren aan de kust van Engeland. Deze plekjes zijn vaak goedkoper en het is avontuurlijker. Het zonnetje schijnt ondertussen lekker door en het gesprek dwaalt af naar andere onderwerpen. Zo komen we zonder moeite de dag door in Oostende.

Standbeeld Oostende - Bron Google

Klik hier voor het vorige dagverslag.
Klik hier voor het volgende dagverslag.

Engeland onderzeil: Piep, piep, piep, piep.....

Dagverslag 

30 - 07 - 2014

Tijd:             22.55

De stijger beweegt mee met het water. In zeehavens ligt een steiger niet vast, er staan palen in de zeebodem en daaromheen ligt de steiger. Zo kan de stijger omhoog en omlaag gaan. Wel zo handig bij eb en vloed. Aan de de palen groeit allerlei zee vegetatie, voor zeilers wel bekend als  de "mosrand". Dit word zichtbaar als het water zakt bij eb. Op dit moment is er een bijna 3 meter lange mosrand zichtbaar, het water is bijna 3 meter gezakt. Als de zeelucht je neus nog niet ontroerde dan gebeurd dat nu wel. Terwijl het water zich terugtrekt blijft er op de droogvallende basaltblokken een laag zout achter. We liggen in de haven van Breskens, gelegen in de monding van de Westerschelde, tegenover Vlissingen.

Rond half 4 in de middag viel de wind weg. Onze heerlijke voortgang maakte plaats voor dobberen op het water. Verder zeilen ging niet en dat is toch waarvoor we op zee zijn. Met die gedachte in het achterhoofd hebben we besloten om Vlissingen aan te lopen. Pech, we roepen de haven van Vlissingen op per marifoon maar die blijkt vol te zijn. Dan maar door naar Breskens wat er recht tegenover ligt. Dit heeft als gevolgd dat we morgen pas aankomen in Oostende en toch niet een dag eerder in Dover zijn. Het hoort erbij, dit is zeilen; gaan waar de wind gaat. Grote containerschepen varen het gat van de Westerschelde binnen, een spectaculair uitzicht vanuit de haven. Patrick en ik hebben lekker gegeten in het haven restaurant, wat werd vervolgd door een heerlijk filosofisch gesprek. Patrick controleert nog even de koersen van morgen en ik heb tijd om te schrijven.

Om gelijk maar even terug te komen op dat schrijven; het viel me niet makkelijk. Tijdens het schrijven op volle zee deze middag voelde ik een lichte zeeziekte opkomen. Beter bekend als "katterig". De remedie was gelukkig niet ver, mijn favoriete plaats aan boord bleek de uitkomst te zijn.   Pen neerleggen en achter het stuurwiel gaan staan, blik op de horizon. De giek staat redelijk ver buiten de boot. Voor wie "de giek" niet kent; een zeil zit vast in de mast, verticaal omhoog, en aan de giek, horizontaal naar de achterkant van de boot. Door de giek verder naar het midden van de boot te trekken of juist verder buiten boord te zetten kan je bepalen in welke hoek de wind in het zeil komt. Dit noemen we het zeil trimmen en zo kunnen we de boot optimaal vaart laten maken. De giek is ook gevaarlijk. Je kan hem zien als een stalen buis die van de ene naar de andere kant van de boot gaat als we bijvoorbeeld van koers veranderen. Je wilt hem niet tegen je hoofd krijgen. Je wilt hem ook niet te hard van de ene naar de andere kant laten gaan omdat dit tot mastbreuk kan lijden. Gebeurd dit ongecontroleerd dan noemen we dat een "klapgijp". Daar hebben wij echter niks mee te maken nu, met een heerlijke halve wind varen we de kust af. Ik geef het stuurwiel weer terug aan de stuurautomaat en geniet van het uitzicht.

Plots schrik ik op uit mijn zeildroom. Piep, piep, piep, piep..... uit koers! De stuurautomaat geeft zijn alarm. Terwijl Patrick binnen het logboek bijwerkt slaat de boot opeens ver uit koers. Heel ver, we liggen vanaf halve wind bijna voor de wind. De fok slaat over, we liggen nu echt voor de wind. Ik grijp snel naar het stuurwiel en haal de stuurautomaat eraf. Er is veel tegenkracht vanwege de golfslag. Patrick komt naar buiten om te zien waar het geklapper vandaan komt. "Klapgijp gevaar!" roep ik terwijl ik mijn best doe de boot weer richting de wind te krijgen. Kort lijkt het erop dat de giek mee word genomen door de golf waar we op surfen, het zeil klapt in. Gelukkig heb ik genoeg tegenroer gegeven want na een kort dood punt op de golf neemt het zeil zijn plek op de boot weer in, de boot draait, de fok gaat weer over naar de juiste kant en de schoten spannen zich weer. Het duurt nog wel even 5 minuten voor ik het roer weer aan de stuurautomaat toevertrouw. Ik heb verder geen last meer gehad van "katterigheid", zolang je maar niet denkt aan zeeziek worden heb je nergens last van. Dit was een prima afleiding.

Maar goed we zijn veilig in Breskens. Lekker gegeten en een goed gesprek gehad, dan kijk ik eens om me heen. Grijze flatgebouwen steken zich surrealistisch af vanaf één punt uit Breskens. Ze zijn niet bepaald mooi, doffe grijze gebouwen die me doen denken aan de minder mooie buurten van Parijs. Kijk je de andere kant op dan zie je een paar kleine huisjes in de vorm van een woonwijk. Misschien is het zelfs mistroostig te noemen. Dit staat vel in contrast met het havenrestaurant. De stijl lijkt op die van jachthaven Naarden. Mag ik zeggen decadent? Ik vind van wel. Het is hier apart. Ik loopt nog eens een rondje door dit mistroostige plaatsje, bekijk de zee in het donker, die grote zwarte massa.

Uitzicht vanuit het havenrestaurant van Breskens

Ik slenter verder langs de kade en besluit dan terug te gaan. Op mijn terugweg krijg ik de ingeving dat het best leuk kan zijn om eens over die drooggevallen basaltblokken te lopen. Ik daal een stukje af aan de rand van de kade, voetje voor voetje tot ik merk dat ik mijn balans goed heb gevonden. Ik begin met sprongetjes maken van steen naar steen. Voeten neer, glijden, boem, opeens lig ik op mijn kont. Blijkbaar heb ik de mosrand bereikt, die is glad en dat was ik even vergeten. Ik krabbel overeind en besluit dat ik toch maar de normale route terug neem. Het is mooi geweest en ik verlang naar het dobberend in slaap vallen. Morgen ochtend moeten we voor half 8 s' ochtends weg om de stroom mee te hebben naar Oostende. Het traject is druk, veel containerschepen, zeker als we nog op de Westerschelde zitten. Het wordt werken morgen, 14 - 18 knopen wind, op kruizen. Windkracht 4 á 5, schuin tegen de wind in.

Klik hier voor het vorige dagverslag.
Klik hier voor het volgende dagverslag.

Het plan

Waarom zou je weg willen uit Nederland? Een land waar je, door hard te werken, zo goed als alles kan bereiken. Is het ondankbaar om te denken dat je heil ergens anders ligt? Er zijn zoveel landen waar mensen nog echt kansarm zijn. Wij in Nederland zijn dat zeker niet. Ben je ziek? Hier is je ziekteverlof. Problemen met je geestelijke gezondheid? U bent welkom bij de Geestelijke Gezondheid Zorg (GGZ). Het klinkt bijna ondankbaar om hier weg te willen gaan. Toch zie ik het niet meer zitten in Nederland. Mijn eerste stappen zijn gezet. 

Driekwart jaar geleden begon er iets bij mij te knagen, om dan maar even echt bij het begin te beginnen. Mijn nieuwe opleiding viel tegen. Vlak voor ik naar Engeland zeilde had ik me overhaast ingeschreven voor een opleiding tot meubelmaker op het Hout- en Meubileringscollege. Handenarbeid heb ik altijd leuk gevonden, ik kom van het Vrijeschool onderwijs, met mijn handen werken en creatief zijn. Dit leek de juiste keuze. De leraren waren goed, mijn klas was de gezelligste die ik ooit heb gehad en mijn cijfers logen er ook niet om. Binnen een maand had ik echter al besloten dat het niet de juiste keuze was. Zonder moeite heb ik deze brug achter me verbrand en ben ik verder gaan kijken. De spreekwoordelijke brug verbranden ben ik trouwens erg goed in.

Dan maar weer werken. Tot op de dag van vandaag heb ik een goeie baan bij petit restaurant Sanitas in Hilversum, flexibel en een gezellige werksfeer. Ondertussen begon ik elektronische muziek te produceren. Ik kreeg een label zo gek met mij een album op Spotify te zetten. De dank is groot voor Freyza Records, binnen een half jaar zal dit album te beluisteren zijn. Voor een samenwerkingsproject betreffende muziek kreeg ik twee vrienden over de vloer die ik op internet had ontmoet. Vanuit Luxemburg kwamen Max en Mehdi. 'S avonds bespraken we elektronische muziek, dronken we bier en speelde gitaar en mondharmonica. Mehdi vertelde over zijn reiservaringen. Hij was twee jaar jonger dan ik maar leek al een meer ervaren reiziger. Bij elk verhaal kwam mijn gevoel voor reizen stukje bij beetje terug. Hoe geweldig ik het vond om de zee te ontdekken, naar Engeland te varen, het avontuur te zoeken.

Dit gevoel heeft er al die tijd al gezeten, gesluimerd. Door mijn opleiding en werk heeft het tijdelijk op een plankje gestaan. Ergens in een kastje van mijn hoofd. Nu kon ik het voelen. Dit wil ik ook. Dit is wat ik wou toen ik terug kwam uit Engeland. Het was op slot gezet door de ingebakerde agenda die hand in hand liep met mijn verplichtingen op school. Alsof er een roestige sleutel werd omgedraaid ging het slot in mijn hoofd stukje bij beetje open. Opeens voelde alles weer zoals ik het graag had. Allemaal leuk hier in Nederland, maar er is meer en ik wil het beleven.

Toen kwam de vraag. Wat nu? Zeilend een reis maken is geweldig, maar een boot kopen, die mij praktisch overal kan brengen, is te duur. Zelfs een auto is te duur. Ik hou van het "les is more" principe. Een motor, dat moet hem worden. Ondertussen stond de zomer ook al tegen de voordeur te schoppen. Deze zomer weg? Nee, dat is te kort dag, ik heb geen eens een motorrijbewijs. Laat staan een motor. Dan valt er weinig anders te doen dan voorbereiden, plannen, het plan reëel maken voor mezelf.

Een boek om beter te worden in het leren van vreemde talen

Vanaf dat moment begon alles wat ik nodig had zich één voor één aan te bieden. Van een vaste klant bij Sanitas kreeg ik de tip voor een goede rijschool. Een vriend bleek ook geïnteresseerd te zijn in een motor kopen en samen begonnen we het internet af te struinen naar het geschikte soort motor. Vrienden gaven me tips over taal leren, want je moet toch wel een beetje uit de voeten kunnen in andere landen.  Op vakantie in Frankrijk kreeg ik van Franse vrienden sites voor werken op reis. Ik ontmoete gelijk gestemde die me uitnodigde langs hun te rijden zodra mijn reis begon. Het knagen begon te veranderen in kriebelen. De kriebels die je krijgt als je weet dat je jouw levenspad aan het volgen en tegelijkertijd aan het creëren bent.

Dat brengt ons naar het nu. Na de berekening die ik een week geleden heb gemaakt kwam ik erachter dat ik minimaal 6500,- euro moet ophoesten voor 1 maart. Dan heb ik 2000,- euro reisgeld gerekend. De rest zijn motor kosten en reisuitrusting. Met mijn werk verdien ik niet genoeg om dit bedrag bij elkaar te krijgen. Ik kom waarschijnlijk meer dan 2000,- euro te kort. Wat nu? De zoekterm "snel geld verdienen" staat meerdere malen in mijn internet geschiedenis. De oplossing, zoals gewoonlijk, kwam vanzelf aanwaaien. Op Vice stond een artikel over proefpersoon worden voor nieuwe medicijnen. Het is even doorzetten, voor de grote onderzoeken moet je vaak één tot twee weken intern in een kliniek bivakkeren. De vergoeding is er echter wel naar. Ik heb me snel ingeschreven en de volgende dag werd ik gebeld. Ben je geïnteresseerd in twee weken intern onderzoek? Tuurlijk! Vergoeding? 2300,- bruto. Begin september heb ik mijn intake gesprek, gevolgd door een medisch onderzoek. Als alles soepel verloopt ga ik begin oktober twee weken intern op bed liggen in de naam van medisch onderzoek.

Zelf met het geld van een medisch onderzoek erbij opgeteld is mijn reispotje niet echt een lekker gespekt varkentje. Dat is voor mij ook niet nodig. Ik wil niet op vakantie zijn voor onbepaalde tijd. Ik wil leven, soms overleven, in andere landen. Het moet vrij zijn, ik zie wel waar ik heenga, zo lang mogelijk. Misschien ben je wel bekend met Work Away? Via deze site kan je in elk land ter wereld plekken vinden waar je onderdak en maaltijden kan krijgen in ruil voor werk. Maar dat niet alleen natuurlijk, je leeft mee met een andere cultuur, ervaart hoe zij in het leven staan, hun visie, hoe zij tegenover hun land staan, hoe zij tegenover Nederland staan. Dit gaat, wat mij betreft, heel ver boven welke toeristische en dure vakantiebestemming dan ook. Misschien ben je wel bekend met WWOOFF? Dit is het zelfde idee als Work Away. Bij WWOOFF werk je uitsluitend op organische boerderijen. Bij Work Away kan het werk van alles zijn, van helpen met een huis in aanbouw tot het bijbrengen van een taal aan kinderen of gewoon oppassen. Vooruitblikkende kan ik voorspellen dat ik ook nog seizoenswerk zal moeten doen als het geld op is. Maar dit past zich perfect in mijn plan van leven onderweg in plaats van op vakantie zijn.

De kaart van Europa boven mijn bureau

Er hangt een kaart van Europa in mijn kamer waarop ik met punaises en touwtjes mijn reis uit zal stippelen. Tenminste voor de eerste twee jaar, na deze twee jaar wil ik buiten Europa gaan reizen. Hoe ik mijn reis dan loopt bekijk ik tegen die tijd wel. Mijn eerste motor rijlessen heb ik gehad bij rijschool MotoJon. Deze rijschool bleek een gouden tip. Jon, de instructeur, is aardig en een erg ervaringen motorrijder. Enthousiast vertelde ik gisteren over mijn reis. Enthousiast reageerde hij: "Wat een tof plan! Dat moet je zeker doen!".

De eerste emails voor mijn verblijfplaatsen zijn verstuurd. Zo staat het er nu voor met mij en mijn reisplannen. Ik hoop tijdens mijn reis antwoord te krijgen op de vragen die ik stelde in de inleiding. Ondertussen zal ik voor die tijd zeker al speculeren en filosoferen over de antwoorden. Mijn speculaties zal ik hier delen. Net zoals mijn voortgang op het gebied van reisvoorbereiding. De tegenslagen, die ik zeker ga krijgen zowel voor als tijdens mijn reis, zullen natuurlijk ook hier leesbaar zijn. Uiteindelijk is het leven een golfslag, soms kan je erop mee surfen, soms zal je erdoorheen moeten duiken.

Engeland onderzeil: rust en euforie

Dagverslag 

30 - 07 - 2014

Tijd:             12.50

Smakelijk haal ik mijn neus op en proef het zeezouten snot in mijn mond. Met mijn tong lik ik langs mijn lippen, eerst boven dan onder, meer zout. De haven uit ging voorspoedig. Gisteren bespraken we dit nog met de havenmeester. Onze nieuwsgierigheid was groot naar hoe dat deze ochtend zou gaan. Het blijkt dat alle schepen snel en geordend zijn vertrokken. Knap, want het lag echt goed vol. Als wij de trossen los gooien kunnen we makkelijk weg, de muur van boten om ons heen is al afgebrokkeld. In de havenmond heizen we de zeilen en daar gaan we dan. Zodoende zeilen we met een gemiddelde van 8 knopen richting Oostende. Het weer is prachtig, her en der een schapen wolkje, een indicatie van stabiele weersomstandigheden. De zee is vriendelijk, de golven zijn niet te hobbelig maar wel een fijne 13 knopen wind, een kleine windkracht vier. 

Aan de wind net voorbij de Maasmond 

Voor de lezers die wel goed zijn met topografie; we zijn net de Maasmond gepasseerd. Hier komen de grote containerschepen Nederlands water binnen om door te varen naar de haven van Rotterdam. Voor het kruisen van de Maasmond is een vaste procedure. Als je kruist met 200 meter lange containerschepen wil je graag zeker weten of je veilig voor of achter langs kan. "Traffic control" aanroepen over de marifoon; Sailing vessel Jadwiga, Jadwiga, Jadwiga for traffic control. Traffic control, Jadwiga zeg het maar. Goeie dag, wij willen van Noord naar Zuid over de Maasmond, wat is het advies? Jadwiga, u kunt de uw koers behouden, u gaat voor lang bij het containerschip aan stuurboord, blijf afluisteren alstublieft. Traffic control bedankt, standing by. "Traffic control" houd al het verkeer, recreatief of beroeps, in de buurt van de Maasmond, in de gaten door middel van radar gegevens. Zij communiceren met de grote schepen wie er voor en achter elkaar langsgaat. Is dit nodig kan je je dan afvragen. Het is in elk geval erg fijn, containerschepen komen soms met 18 knopen of meer aanvaren en zijn altijd moeilijk om in te schatten.

Een heerlijke zeildag, op een koers hoog aan de wind, wind schuin van voren, varen we richting Oostende. Het oorspronkelijke plan was om richting de Roompotsluizen te varen maar omdat de dag al vroeg is begonnen en we daardoor verder door kunnen varen is het plan om toch gelijk richting Oostende te schuimen. Dit betekend dat we ook een dag eerder in Dover zullen zijn. Half negen 's ochtends zijn we vertrokken vanuit Scheveningen. Mijn armen zijn nog moe van het stuurwiel als ik deze tekst in het klad opschrijf. Op een dag als vandaag is achter het stuurwiel staan wel de beste plek. Golven van een kleine meter gooien de boot van de ene in de andere duik en de boeg schiet van hoog naar laag. Voel de weerstand op het roer, niet teveel sturen laat de golf maar pakken, nu kort corrigeren, houd er recht en laat de volgende golf maar komen. De buiskap, een soort windscherm over de ingang van de kajuit, is zout en nat van de golven die bij tijd en wijlen overslaan. Ook het voordek word niet gespaard en krijgt met elke golf zijn lading zout van die dag.

Zeilen met Patrick, dit jaar, ergens in de buurt van de Maasmond

Het voelt allemaal heel machtig. De zee, schuimkoppen om ons heen, de wind en daar doorheen denderen. Naast ons sissen belletjes omhoog terwijl de boot door het water snijd. Als je je ogen dichtdoet zou je zweren dat er iemand de hele dag flessen frisdrank openmaakt naast ons. Patrick en ik zijn beide zeilers en reizigers die het heerlijk vinden om te zwijgen. Af en toe een mooi moment delen of een goed gesprek voeren gaat zeker niet aan ons voorbij maar daarna mag er weer heerlijk rust aan boord komen. De rust in combinatie met de adrenaline en euforie die het geeft om zo onderweg te zijn is iets speciaals. Mooie momenten.

Klik hier voor het vorige dagverslag.
Klik hier voor het volgende dagverslag.

Ideeën disclaimer

Dus, de wereld. En als we nou... Maar we hadden toch... En zouden we dan niet kunnen..? Geen idee. "Het echte idee" heeft niemand denk ik. En dat is wat het verhaal ook zo lastig maakt. De wereld is een draaiend organisme. Ideeën en wereldvisies zullen altijd veranderen. En zo zal het ook altijd moeten zijn. Dat laat ons zitten met een vraag. Maar hoe nu dan verder? Dat is interessant. Door vele discussies met vrienden en kennissen kunnen wij onze mening aanscherpen. Maar wat dan? Uiteindelijk is het beeld wat wij gevormd hebben van de wereld en het beeld dat wij willen vormen van de wereld altijd veranderlijk. Utopie is veranderlijk. Dat is maar goed ook. 

Het uitschrijven van een mening is en blijft altijd lastig. Niet omdat ik niet weet wat ik wil schrijven, in tegendeel zelfs, schrijven wat ik wil schrijven is het makkelijkste gedeelte. Iedereen tevreden stellen is de volgende opgave. Het is een onmogelijke opgave. Zelfs al zou de hele wereld, op een dag, dezelfde mening hebben, het zou maar een seconde dure en iedereen zou elkaar alweer in de haren vliegen. Dit is wat een idee, groot of klein, zo interessant maakt. Er zijn tegenpolen nodig, zonder tegenpool is er geen nieuw idee. Maar misschien moeten we minder hard trekken aan de tegenpolen van nieuwe ideeën. Natuurlijk moeten we vragen stellen over het idee, tegenwoordig is het alleen zo dat ideeën vooral gelijk uit de lucht worden geschoten. Wat nou als, we het idee van een mens de vrije vlugt laten nemen en het vervolgens laten landen, waar het dan ook maar wil landen, om te vragen hoe het met het idee gaat. Houden we dan hetzelfde idee over?

Mens zijnde voer ik veel discussies met andere mensen, ik zoek ze ook op en provoceer ze zelfs als dat nodig blijkt te zijn. Dit is hoe ik mijn mening aanscherp. Maar met zoveel botsende meningen, is er dan nog wel een geheel? Is er een utopie mogelijk? En als dat mogelijk is, hoe ziet hij er dan uit?
Rutger Brugman sprak hierover heel duidelijk in zijn boek "Gratis geld en vijf andere ideeën die de wereld kunnen veranderen". We leven in luilekkerland, Nederland. Alle mogelijkheden zijn er. En nee, we kunnen niet in onze eigen utopie leven. Met een simpele reden; als de utopie uiteindelijk is verwezenlijkt, wordt het tijd om weer verder te kijken. Persoonlijk ben ik het helemaal eens met deze stelling.

Hebben wij het in Nederland goed? JA. We hebben het goed. We leven de utopie van de middeleeuwen aldus Rutger Brugman. Maar is dat dan ook waar we nu aan vast moeten houden? NEE. Als we Nederland als voorbeeld nemen is het zo dat we leven in een wereld van ongewone welvaart. We hebben stromend water, een economie en een zorgstelsel. Maar om te denken dat het daarmee af en goed is, is een oudbakken gedachten. Opgericht door de bedenkers van onze utopie. Er moet gestreefd worden naar een nieuwe utopie. Het eerste punt om dit te bereiken is kritiek hebben op het bestaande. Hier lopen we gelijk ook frontaal de mist in. Als ik begin met mijn kritiek op de wereld en Nederland, is het eerste wat ik vaak te horen krijg; "maar draag dan eens ideeën aan in plaats van alleen maar kritiek te leveren". Hier zit een kern van waarheid in, en daar laat ik het bij. De andere kant is namelijk dat als we niet discussiëren over hoe de hedendaagse wereld in elkaar zit we gewoon blijven doen waar we goed in zijn; de hedendaagse wereld in stand houden. Willen we dit?

Kritiek kan op meerdere manieren worden opgevat. Een discussie zoeken, even afgeven op de wereld of interessant doen. En hoewel alleen antwoord één door vele als acceptabel wordt genomen zit in iedere vorm van kritiek een kern van waarheid. Of de waarheid nou gaat over de gene die kritiek heeft of over waar hij of zij kritiek op heeft, er zit altijd een waarheid in. Dit komt allemaal neer op het feit dat de wereld in beweging wil en moet blijven. We hebben oorlogen, oprukkende strijdmachten vanuit elk denkbaar plekje van de wereld, de economie, armoede en ongelijkheid. Al deze onderwerpen blijven zichzelf verder uitschrijven. Wie zijn de schrijvers? Mensen met macht of een klein beetje geluk. Wie houden dit systeem in stand, dienen als papier om op te schrijven? Wij.

Als er echt een vrije loop van meningen en discussies zou zijn, dan zouden we elkaar wel meer aan het woord laten. De volgende valkuil maakt zijn intrede, iedereen heeft wel een idee. Een visie. Een "hoe het verder moet met de wereld". We missen alleen de ruimte om elkaar uit te laten praten en aan de andere kant elkaar te verstaan. Zouden we dit wel doen dan zou dat het begin zijn van gezonde kritiek, daaruit resulteert een gezonde discussie. De discussie begint niet bij de persoon die de kritiek levert, maar bij de gene die hem ontvangt. Hoe ga je met de kritiek om? Wat de kritiek met je doet zegt vaak meer dan het antwoord wat jij zal geven.

Als ik nu een onderwerp mag aansnijden zou het maar over één ding gaan, onderwijs. We liggen achter in Nederland, niet op de rest van wereld, maar wel op wat we kunnen. Kinderen op leeftijd indelen, het toetsen, de opties van de toekomst, de rol van een school en de rol van een leraar. Het kan allemaal de deur uit naar mijn mening. Maar als ik met iemand in gesprek ga van de pragmatische generatie (1971 - 1985) dan krijg ik vaak terug; maar jij hebt recht op onderwijs, jij leert een taal, leert rekenen en krijgt een diploma waar je verder mee kunt. Als ik antwoord geef, ik leef in de grenzeloze generatie (1986 - 2001), dan klinkt het als volgt; ik moet naar school, taal en rekenen zijn van levensbelang maar dat diploma is helemaal geen garantie meer tegenwoordig. In jou tijd was dat misschien zo, tegenwoordig niet meer. Zou ik iemand van nog een generatie terug, de verloren generatie (1956 - 1970), hetzelfde gesprek aangaan dan zou ik weer een ander antwoord krijgen. Mijn punt? Het idee van een ideaal onderwijs systeem veranderd. Het veranderd met de wereld mee en het huidige onderwijs systeem veranderd op zijn beurt ook de wereld.

Deze hele tekst is bedoeld als disclaimer. Iedereen weet het altijd beter, wie ben ik om daar een mening over te hebben. Maar mijn wereldbeeld zegt wat ik hier in de vorm van meningen uit. Ik wil niet dat je precies het zelfde gaat denken als ik. Absoluut niet zelfs, dan zouden we weer een eenheidsworst zijn, terug bij af, precies dezelfde plaats als waar we nu zijn. Als het aan mij ligt gaan we wel een ander uitgangspunt nemen. Laten we stoppen met zeggen dat de holbewoners tijd terug bij af is. Daarvoor moet er een meteor inslaan of weet ik veel wat gebeuren. Waar we ons nu bevinden is "af". Dan blijven er alleen nog oneindige opties over. Waar kunnen we dan allemaal heen?

Engeland onderzeil: Scheveningen

Scheveningen, rechts de middenstrook

Dagverslag 
30 - 07 - 2014

Tijd:             00.55

We zijn aangemeerd in de haven van Scheveningen. Wederom ligt het helemaal vol. Deze haven is anders ingedeeld dan de Sixhaven van Amsterdam. Daar lag je, meestal, nog wel tegen een stijger aan. Hier in Scheveningen is dat anders, wij zijn nummer zeven tot de steiger als we langzij gaan, tussen ons en de kade liggen nog zes andere boten.
Klik hier voor een inleiding. 


Je kan de haven zien als een grote vierkante kom waarvan de twee zijkanten en de achterkant een stijger zijn. Hier probeert de havenmeester zoveel mogelijk boten naast elkaar te krijgen en ook nog een soort middenstrook vrij te laten voor verplaatsende boten. Stukje voor beetje slipt de haven verder dicht. De havenmeester vaart tussen de boten door in zijn dingy. Een zeilers term voor opblaasbaar bootje waar een motor achterop kan. Wij hebben ondertussen een glas rum erbij gepakt en zijn in gesprek met de boten om ons heen als er een Scandinavische boot de haven probeert binnen te varen. De boot voert een vlag die aangeeft dat hij een solo-zeiler is, vele zullen deze vlag herkennen als een de Japanse vlag. Achteruit probeert hij de haven in te maneuvreren maar echt lukken wil het niet. Patrick heeft zijn glas neergezet en is, over boten heen, onderweg om een handje te helpen. Vanaf waar ik sta kan ik zien dat hij een langkiel boot heeft. Er valt veel over deze boten te vertellen, maar relevant is dat ze achteruit extreem slecht maneuvreren. En om de boot toch even in een goed daglicht te zetten; ze varen heerlijk stabiel en beheerst als ze vooruit zeilen.

Patrick stapt bij de Scandinavische boot aan boord om hem binnen te loodsen. Ondertussen dwaal ik af, in de zon, met mijn rum, een zee windje en het rustig dobberen van de boot. De heerlijkheid van onze zeiltocht van vanmiddag dringt door. We hebben gemiddeld 19 knopen wind gehad, stroom mee en golven van ongeveer anderhalve meter. Op een koers voor de wind zijn we achter het lapje aan afgezakt vanaf IJmuiden naar Scheveningen. Met andere woorden; windkracht 5, de wind kwam vanachter en we hebben alleen ons voorste zeil gebruikt, beter bekend als de fok. Met de wind van achteren kwamen de golven ook vanachter. De hele middag werd de boot van achter opgepakt door een golf om er een klein stukje op mee te surfen, vervolgens weer te zakken en te wachten op de volgende golf. De perfecte "inslinger koers" zoals dat wordt genoemd. Voor mensen met een zwakke maag heet dit zeeziek worden.

Gelukkig heb ik nergens last van gehad, ik blijk zelfs redelijk immuun te zijn voor zeeziekte. Lezen, schrijven of binnen eten maken, het is allemaal geen probleem. Maar waarom zou je dat überhaupt doen!? Op zee wil je kijken naar al die uitgestrektheid, het roer pakken en de kracht voelen van het water. Het trekken van de boot bij een vlaag en de oplopende snelheid bekijken als we over een golf surfen. Eten kan wachten, dit is teveel genieten. Ondertussen is Patrick binnen evan gaan liggen. Ik sta aan het roer te genieten van al het bovengenoemde. Links van ons de kustlijn, rechts van ons de Noordzee, onder mij het alom uitgestrekte water, boven mij de windgoden die ons een goede reis wensen en in mijn neus de zilte geur van zeewater. De zon schijnt en de wereld daagt me uit, kom maar op.

Route intekenen onder het genot van een glas rum

'S avonds stippelen we de route verder uit. Het lijkt Roompot, Oostende, Dover te worden. Er is veel om voor te bereiden tijdens het zeezeilen. Waypoints in de navigatie zetten, marifoon kanalen van de havens en tussengebieden opzoeken, vluchthavens vinden, stroom bekijken en dat terwijl je rekening houd met hoog en laag water, voor iedereen beter bekend als eb en vloed. Het is geen straf. Nog een laatste biertje en een rondje lopen over de kade terwijl de dag zichzelf afsluit.
Morgen weer een nieuwe.

Klik hier voor het vorige dagverslag
Klik hier voor het volgende dagverslag

Engeland onderzeil: Tetris in de Sixhaven

Foto: Portsmouth Engeland, HMS Warrior

Dagverslag
29 - 07 -2014

Tijd:                09.50

Na een kleine zoektocht heb ik gisteren de Six haven van Amsterdam gevonden. Als je het verkeerde pontje pakt vanaf Amsterdam Centraal kom je toch op een hele andere plek uit dan de de bedoeling is. 
Klik hier voor een inleiding.



Ik en Patrick gaan een biertje drinken, één pontje pakken vanaf de haven en je bent zo goed als in het centrum, ideaal dus. Patrick en ik hebben al gelijk een makkelijke klik, los van zeilen, houden allebei van mensen kijken. In de letterlijkste zin van het woord. Je gaat zitten, het liefst met een biertje, en kijkt naar iedereen die voorbij komt. We praten wat, kijken naar mensen en zo komen we de eerste avond goed door. Als we terug komen bij de boot constateren we dat we niet vroeg de haven uit zullen zijn. Het ligt helemaal vol, geen boot kan meer voor of achteruit zonder dat er vijf andere zullen moeten verplaatsen. De avond sluit zich af met het zien van wankelend mensen over straat, sommige stappen aan boord van hun schip, andere zeggen elkaar gedag. Amsterdam fonkelt tevreden en praat zachtjes. Het leeft.

Het probleem van een volle haven komen we tegen op het moment dat ik dit verslag schrijf. Het is ochtend. Nadat iedereen rustig wakker is geworden is het nu tijd voor een spelletje; Tetris met boten. Al 20 minuten probeert elke schipper zijn boot richting de uitgang van de haven te krijgen. Loeiende boegschroef, motoren, grote schepen en Duitsers schreeuwen om de aandacht van de havenmeester. De havenmeester hier is een jonge man die blijkbaar veel plezier heeft dit spelletje Tetris, met te duren bouwstenen, in goede banen te leiden. Met grote handgebaren en springend van wal naar schip probeert hij iedereen tevreden te houden. Het gaat hem goed af, iedereen luistert en kijkt naar de aanwijzingen. De beste stuurlui staan aan wal in de praktijk. Waarschijnlijk luistert iedereen zo goed omdat ze weten dat ze anders nog later de haven uit zullen zijn. Patrick en ik hebben allebei wat opstart problemen na de gezelligheid van gister avond, maar na twee bakken koffie voor mij en twee koppen thee voor Patrick zijn we er klaar voor. De zee roept, ik wil weg uit deze benauwde haven, open water komt u maar door!

De boot voor ons denkt hier anders over, de warme broodjes komen net aan dek. Wij staan te poppelen om weg te varen, voor ons staan ze te poppelen om aan hun ontbijt te beginnen. Oké, de broodjes hebben prioriteit, ze zijn warm. Maar daarna kunnen we eruit? Ja, geen probleem. Het plan van de dag is simpel; de sluis door bij IJmuiden, de zee op en afzakken richting Scheveningen om daar voor de avond te liggen. Ik stap nog even aan wal om naar het toilet te gaan, er is ook een toilet aan boord maar die schommelt zo. Het gaat nog wat oefening kosten om daar rustig mijn behoefte op kan doen. Ondertussen sta je trouwens niet aan wal als je van boord stapt in de Six haven, je stapt op een drijvende steiger. Toch wel apart in het begin, denk je dat je aan wal stapt, beweegt de steiger alsnog op en neer.

Maar nu is het zover, op de boot voor ons wordt het bestek opgeruimd, de motoren gaan aan, trossen los en we maneuvreren de haven uit, het Ei op. Daar gaan we dan.



Klik hier voor het volgende dagverslag

De eerste dominosteen

Vandaag is een uitzonderlijk mooie dag. Ja inderdaad, het is mooi weer. Ik luister naar mijn favoriete muziek. En ik geniet van een kop koffie terwijl ik mijn Facebook pagina afstruin naar "nieuws" dat ik nog niet gelezen heb. Voor mij is dit de beste opstelling voor een mooie dag. Maar nee, dit is niet waarom vandaag een uitzonderlijk mooie dag is. Daar is maar één echte reden voor. Vanavond stap ik op aan boord van de "Jadwiga 2", een 36 foot Dehler. Voor de mensen die niet zeilen; vanavond stap ik op aan boord van een 11 meter lange zeilboot. Bestemming? Vlissingen. Bemanning? Ik en Patrick. 

Het is nu bijna anderhalf jaar geleden dat ik Patrick ontmoeten via een zeilforum. Ik had een oproep geplaatst met de vraag of er zeilers waren die een stuk Noordzee zouden willen varen met iemand zonder zee ervaring. Patrick was de eerste die reageerde, van de twee reacties die ik heb gehad. Hij had die zomer een reis naar Engeland op de planning staan, vier weken ongeveer. Na wat mailtjes over en weer en een weekendje samen zeilen was de kogel al snel door de kerk, Engeland it is.
Vorige zomer was dit Engeland avontuur. Ter overzicht; iemand met wie ik pas een weekendje had gezeild, ik zonder zeezeil ervaring, een boot twee maal zo groot als ik hem gewend was, vier weken weg. Dit kon letterlijk alle kanten op. Kunnen wij wel goed genoeg met elkaar overweg? Hoe presteer ik op zee? Dit was een uitdaging, spannend, nieuw en iets wat mij zou helpen mezelf verder te ontwikkelen op zowel mijn zeil kunsten als mijn persoonlijke ontwikkeling.

Dit avontuur maakte iets los in mij, een verlangen naar meer. Meer nieuwe mensen, meer nieuwe situaties, meer onverwachte gebeurtenissen, mooie momenten, tegenslagen, angsten, leermomenten, ideeën, de lijst gaat maar door... Tot de dag van vandaag heeft dit nog zijn uitwerking op mij, ik wil verder reizen, ervaren en zien hoe andere mensen in het leven staan. Een andere uitwerking is dat ik helemaal geen zin meer heb in Nederland. De eenheidsworst en vastgeroeste stemming van Nederland ben ik zat. Het moet anders kunnen. Is reizen en kijken hoe andere mensen het doen een oplossing? Geen idee, wie zal het zeggen? Ieder mens is verschillend en vind op een andere manier geluk. Hier in Nederland blijven is voor mij in elk geval geen oplossing. Er is meer dan Nederland, zo veel meer. En ik wil het beleeft hebben om ervan te leren en mee te nemen in mijn verdere leven.

Dit is de eerste post van deze blog die, zoals de titel al zegt, in het teken zal staan van andere levensinstelling ontdekken. De reis naar Engeland was de eerste dominosteen en nu vallen er meer. Aankomenden weken zal ik stukje bij beetje het hele reisverslag hier online zetten. Het was de eerste steen en die mag ik niet overslaan op deze blog. Dat en ik moet, helaas, nog een halfjaar werken voor ik het geld bij elkaar heb om weer te reizen.

1 Maart 2016 wil ik vertrekken. Voor onbepaalde tijd ga ik door Europa reizen en zo ver mogelijk daarbuiten. Maar die planning komt later. Eerst wat Engeland avonturen uit de verslagen van vorig jaar.


Engeland onderzeil: Tetris in de Sixhaven
Engeland onderzeil: Scheveningen
Engeland onderzeil: rust en euforie